ταν τότε, στις πύλες του καλοκαιριού, που άκουσε ο Πολέμαρχος 780 τον πύρινο βρυχηθμό απ’ το Βορρά….
Ήταν η χαρμόσυνη γιορτή του Ηλίου, την ανατολή του οποίου, χαιρέτιζε μαζί με τις τρομπέτες των αδελφών του. Το ιερό μας δέντρο παρουσιαζόταν με φόντο τα μεγαλειώδη χρώματα της αυγής.
Ήταν όλοι ντυμένοι στα πορφυροπράσινα, με χάλκινα κράνη και πανοπλίες και αστραφτερά χάλκινα σπαθιά.
Εκεί, πάνω στις πολεμίστρες, εκστασιασμένοι, η φρουρά με τους μαύρους χιτώνες, παρακολουθούσαμε την άνοδο
της πύρινης σφαίρας. Κάτω, στους πολύχρωμους κήπους της Κάλικουμ, άκουγε τους βάρδους να παίζουν τις άρπες τους και να ψάλλουν «Ο ουρανός ανοίγει, τα βουνά καταρρέουν σε μύρια κομμάτια, αλλά ο ήλιος λάμπει στα χάλκινα σπαθιά στίς ιερές λόγχες των Θεών! Έλα άστρο της αυγής! Έλα σε μας!», σαν να αψηφούσαν το σκοτεινό άρχοντα, σαν να περιγελούσαν κάθε πιθανότητα απειλής.
Η άρπα, το σπαθί, η ασπίδα… Πόσο γρήγορα θα γίνονταν ένα μέσα στη φωτιά…
Ήταν τότε, μέσα στα χρώματα και τις μελωδίες, που ξεχύθηκε η δύναμη του Μοχθηρού, που καραδοκούσε…Όλοι οι εφιάλτες ήταν εκεί. Οι πύρινοι Νεφελίμ με φλεγόμενα σπαθιά και μαστίγια, κυνοκέφαλοι άγριοι διψασμένοι για αίμα, Όρκς, στρεβλά όντα τώρα με μίσος για τη ζωή, γιγάντιοι τρομακτικοί Τρολλς με αγκαθωτά ρόπαλα, δράκοι να ξερνούν φλόγες κατακαίγοντας την ελπίδα.
Όλος ο σκοτεινός στρατός οδηγούμενος από τους καπετάνιους τής Αδελφότητας . Όλη η ομορφιά και η χάρη που με κόπο παγιώσανε στο κρυμμένο βασίλειο της Κάλικουμ ήταν πλέον μια ανάσα από την καταστροφή,
τον ολοκληρωτικό αφανισμό.
Σάλπισμα πολέμου! Η πολιορκία, η μάχη και η αγωνία θα ξεκινούσαν για την υπεράσπιση του Κάλλους της φυλής και του βασιλείου μας! Τόξο και βέλος, χάλκινο σπαθί και ασπίδα πλέον είχαν τον πρώτο λόγο σε ένα τραγούδι άγριο.
Με τα λάβαρα των ρυπαρών να ανεμίζουν, τώρα σε ένα φόντο καπνού και στάχτης, ορμήσανε στη μάχη! Ίσιο χάλκινο σπαθί συγκρουόταν με κυρτό, καθαρά όμορφα πρόσωπα με άσχημα και μοχθηρά, χορευτές της μάχης με ογκώδη τερατόμορφα πλάσματα, το Φως των Ελ
με το σκότος της Λευκής πολιτείας.
Τρομακτικοί ήταν οι εχθροί, αλλά και γενναίοι οι ξωτικοπολεμιστές! Πολλοί άξιοι έπεσαν εκείνη τη μέρα. Η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει μυρωδιά αίματος .
Τότε ήταν, μέσα στην απελπισία της στιγμής, που ο ηγέτης Πολέμαρχος 780 ορμά αστράφτοντας στον Ανουμπις ,
τον άρχοντα των ρυπαρών.Άγρια ήταν η μάχη μεταξύ τους.
Με χάλκινο σπαθί και ασπίδα, o Πολέμαρχος, πολέμησε τον Ανουμπις κατά μέτωπο στην πλατεία του βασιλιά. Και με την δύναμη της ιερής χάλκινης λόγχης κατάφερε να αφανίσει τον μεγάλο αντίπαλό του οδηγώντας τους Ελ
σε νέο θρίαμβο.
Πολέμησε για την ονειρόπολή, την Ποτοκερασία,
τη μυστική, την κρυμμένη Κάλικουμ!
Ο ίδιος ο κρυμμένος βασιλιάς βγήκε μπροστά, εκείνη
τη μέρα, λαμπερός και πολέμησε με τις φλόγες της αβύσσου… και το πέτυχε και έτσι το όνειρο, την ομορφιά, το χρώμα, την μελωδία, το φώς, την χάρη ξανάφερε
και πάλι στην Κάλικουμ την Αρμονία.
Η Αρμονία είναι ο σκοπός της λόγχης του σύμπαντος
είναι ο σκοπός της υπέρ-φυλής των Ολξ-Υ-οξ στον πλανήτη της πύρινης βροχής είναι ο σκοπός του Πολέμαρχου 780
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου